KONIEC
Głosami nielicznych pozostałych przy życiu i zdrowych na umyśle, wskazano na Bufoniastego. Ten natychmiast pobladł. - Ale to nie ja, przecież niczym nie zawiniłem, siedziałem cicho...
To wywołało jeszcze więcej podejrzeń, bowiem chyba pierwszy raz ten człowiek okazał jakiekolwiek emocje. Wyrok zapadł i nie było odwrotu. Bufoniasty zrobił dwa kroki do tyłu, uważnie obserwując zbliżającą się z zamiarem pochwycenia go grupę. Kiedy oprawcy byli już na wyciągnięcie ręki, zza pazuchy wyciągnął sporą maczetę, którą szybkim ruchem ukrócił zamiary swoich współtowarzyszy. Dosłownie - dwie dłonie upadły na ziemię, trysnęła krew, a pechowcy upadli na kolana, trzymając się za kikuty. Szok na twarzach reszty szybko przerodził się w złość - sprawa była jasna, oto i nieuchwytny morderca, uzbrojony i niebezpieczny.
Avril, były właściciel domku, obserwował tę sytuację w skupieniu, recytując coś niezrozumiałego pod nosem. W którymś momencie sięgnął do kałuży krwi nieopodal jednego z rannych, zanurzył w niej palec i zaraz obok, na ziemi, narysował krwią ten sam symbol, co supaplex parę dni wcześniej. Ziemia zatrzęsła się.
Korzystając z rozkojarzenia mordercy po tym niespodziewanym wstrząsie, kolejni śmiałkowie rzucili się na Bufoniastego, by rzucić go na ziemie i rozbroić, jednak ten był czujny. Zamachnął się maczetą i poważnie ranił napastników. Wszyscy zatoczyli się, trzymając się za rany, z których lała się krew. Morderca wyciągnął maczetę przed siebie, po kolei wskazując na pozostałych przy życiu towarzyszy. - Pozabijam was wszystkich, frajerzy. I będę się rozkoszował każdą kropelką krwi, którą wytoczę z waszych ciał.
Nie wyglądało to najlepiej - grupa osłabionych, pozbawionych nadziei i rannych bądź kontuzjowanych współtowarzyszy kontra morderca, który wyglądał nadzwyczaj zdrowo, pomijając może złowieszczy grymas na twarzy i wzrok, w którym jak na dłoni widać było obłęd. Zapewne miał gdzieś ukryte zapasy wody i jedzenia, ewentualnie inne wspomagacze, bo jak na tyle dni bez jedzenia i bieżącej wody, kontrast między nim a wyglądającymi bez wyjątku jak nieszczęście pozostałymi osobami, był aż nadto widoczny.
W międzyczasie, tę scenkę oplotła gęstniejąca mgła oraz coraz silniejszy zapach zgnilizny.
- Powiedz nam chociaż, dlaczego to robisz? Dlaczego zabijasz kolejne osoby, które nic ci nie zrobiły? - zapytał ktoś, chcąc zdobyć trochę czasu, zanim morderca przejdzie do rzeczy. Morderca uśmiechnął się pod nosem, nie opuszczając broni. Niektórzy z towarzyszy byli natomiast pewni, że zaczynają słyszeć jakieś kroki w pobliżu.
- Widzicie, zabijanie mnie podnieca. Nie działają już kasety video z odpowiednimi filmami, nie działa nic innego, tylko przemoc, brutalna, nieuzasadniona przemoc sprawia, że mi staje. Jeszcze jakieś pytania?
Zza mgły zaczęły wyłaniać się jakieś sylwetki, co nie uszło uwadze grupy, jednak Bufoniasty, stojąc tyłem niczego nie zauważył. Smród rozkładającego się mięsa był coraz silniejszy. Morderca spojrzał po twarzach swoich przyszłych ofiar - No dobra, to kto pierwszy do patroszenia? - Machnął swoją maczetą kilka razy w powietrzu. Poczuł pewną dumę w związku z przerażeniem, które nagle zawitało na blade twarze swoich byłych towarzyszy. Jak się jednak okazało, było ono spowodowane czymś innym.
Coś złapało Bufoniastego za ramię. Ten odwrócił się i natychmiast zamarł. Zobaczył całkiem sporo grupkę zdeformowanych, gnijących, spopielonych, rozczłonkowanych istot. Obserwujący to członkowie grupy domyślili się szybko, kim są te postacie. Wszystkie ofiary mordercy oraz ofiary głosowań wróciły zemścić się na osobie, której zawdzięczać mogły cały ten tragiczny ciąg wydarzeń. Był wśród nich Kacpei, trzymający swoją głowę w gnijących dłoniach. Byli Stivi i Grajek44, wyglądający, jakby ich niedbale połączone kawałki ciała miały się za chwilę rozpaść, uwalniając całą zawartość. Był Berorn z wielką, gnijącą dziurą w klatce piersiowej, w której właśnie ucztowało sobie rozmaite robactwo. Był Nolfaverll, który ciągnął za sobą własne, zsiniałe jelita. Był Wielkimati z dziurą po kuli w głowie, przez którą przebijało światło. Był knopers, cały pokryty błotem, zostawiający za sobą ślad złożony z odpadającego szlamu bądź fragmentów ciała, co trudno było na pierwszy rzut oka ocenić. Był Sachees, w całości zwęglony, chwiejący się na swoich zmasakrowanych nogach. No i był tam też supaplex, z nożem pod żebrami. Właśnie on popchnął morderce, który upadł na ziemię. Obejrzał się na Avrila, a potem zaczął robić to, po co przyszedł.
Grupa przyglądała się w milczeniu, jak mała armia nieumarłych z entuzjazmem rozrywała ciało Bufoniastego na kawałki. Morderca darł się wniebogłosy, kiedy jego było rozczłonkowywane fragment po fragmencie. Kiedy powstali z martwych wykonali swoje zadanie, Avril znowu zaczął mamrotać coś pod nosem i grupa byłych ofiar zamieniła się w stos martwych zmasakrowanych trucheł, spoczywających na krwawej, mokrej plamie, która jeszcze przed chwilą była groźnym mordercą. Gdy grupa obejrzała się, chcąc zadać setkę pytań Avrilowi, ten zniknął bez śladu. Podobne mgła, a niebo rozchmurzyło się. Niektóre pytania musiały pozostać bez odpowiedzi...
Współtowarzysze nie wiedzieli jeszcze, ile będą musieli tu zostać i czy rany zadane im przez mordercę nie okażą się śmiertelne, ale przynajmniej mieli świadomość, że nie zginą z ręki tchórza, zabijającego w ukryciu.
Głosami nielicznych pozostałych przy życiu i zdrowych na umyśle, wskazano na Bufoniastego. Ten natychmiast pobladł. - Ale to nie ja, przecież niczym nie zawiniłem, siedziałem cicho...
To wywołało jeszcze więcej podejrzeń, bowiem chyba pierwszy raz ten człowiek okazał jakiekolwiek emocje. Wyrok zapadł i nie było odwrotu. Bufoniasty zrobił dwa kroki do tyłu, uważnie obserwując zbliżającą się z zamiarem pochwycenia go grupę. Kiedy oprawcy byli już na wyciągnięcie ręki, zza pazuchy wyciągnął sporą maczetę, którą szybkim ruchem ukrócił zamiary swoich współtowarzyszy. Dosłownie - dwie dłonie upadły na ziemię, trysnęła krew, a pechowcy upadli na kolana, trzymając się za kikuty. Szok na twarzach reszty szybko przerodził się w złość - sprawa była jasna, oto i nieuchwytny morderca, uzbrojony i niebezpieczny.
Avril, były właściciel domku, obserwował tę sytuację w skupieniu, recytując coś niezrozumiałego pod nosem. W którymś momencie sięgnął do kałuży krwi nieopodal jednego z rannych, zanurzył w niej palec i zaraz obok, na ziemi, narysował krwią ten sam symbol, co supaplex parę dni wcześniej. Ziemia zatrzęsła się.
Korzystając z rozkojarzenia mordercy po tym niespodziewanym wstrząsie, kolejni śmiałkowie rzucili się na Bufoniastego, by rzucić go na ziemie i rozbroić, jednak ten był czujny. Zamachnął się maczetą i poważnie ranił napastników. Wszyscy zatoczyli się, trzymając się za rany, z których lała się krew. Morderca wyciągnął maczetę przed siebie, po kolei wskazując na pozostałych przy życiu towarzyszy. - Pozabijam was wszystkich, frajerzy. I będę się rozkoszował każdą kropelką krwi, którą wytoczę z waszych ciał.
Nie wyglądało to najlepiej - grupa osłabionych, pozbawionych nadziei i rannych bądź kontuzjowanych współtowarzyszy kontra morderca, który wyglądał nadzwyczaj zdrowo, pomijając może złowieszczy grymas na twarzy i wzrok, w którym jak na dłoni widać było obłęd. Zapewne miał gdzieś ukryte zapasy wody i jedzenia, ewentualnie inne wspomagacze, bo jak na tyle dni bez jedzenia i bieżącej wody, kontrast między nim a wyglądającymi bez wyjątku jak nieszczęście pozostałymi osobami, był aż nadto widoczny.
W międzyczasie, tę scenkę oplotła gęstniejąca mgła oraz coraz silniejszy zapach zgnilizny.
- Powiedz nam chociaż, dlaczego to robisz? Dlaczego zabijasz kolejne osoby, które nic ci nie zrobiły? - zapytał ktoś, chcąc zdobyć trochę czasu, zanim morderca przejdzie do rzeczy. Morderca uśmiechnął się pod nosem, nie opuszczając broni. Niektórzy z towarzyszy byli natomiast pewni, że zaczynają słyszeć jakieś kroki w pobliżu.
- Widzicie, zabijanie mnie podnieca. Nie działają już kasety video z odpowiednimi filmami, nie działa nic innego, tylko przemoc, brutalna, nieuzasadniona przemoc sprawia, że mi staje. Jeszcze jakieś pytania?
Zza mgły zaczęły wyłaniać się jakieś sylwetki, co nie uszło uwadze grupy, jednak Bufoniasty, stojąc tyłem niczego nie zauważył. Smród rozkładającego się mięsa był coraz silniejszy. Morderca spojrzał po twarzach swoich przyszłych ofiar - No dobra, to kto pierwszy do patroszenia? - Machnął swoją maczetą kilka razy w powietrzu. Poczuł pewną dumę w związku z przerażeniem, które nagle zawitało na blade twarze swoich byłych towarzyszy. Jak się jednak okazało, było ono spowodowane czymś innym.
Coś złapało Bufoniastego za ramię. Ten odwrócił się i natychmiast zamarł. Zobaczył całkiem sporo grupkę zdeformowanych, gnijących, spopielonych, rozczłonkowanych istot. Obserwujący to członkowie grupy domyślili się szybko, kim są te postacie. Wszystkie ofiary mordercy oraz ofiary głosowań wróciły zemścić się na osobie, której zawdzięczać mogły cały ten tragiczny ciąg wydarzeń. Był wśród nich Kacpei, trzymający swoją głowę w gnijących dłoniach. Byli Stivi i Grajek44, wyglądający, jakby ich niedbale połączone kawałki ciała miały się za chwilę rozpaść, uwalniając całą zawartość. Był Berorn z wielką, gnijącą dziurą w klatce piersiowej, w której właśnie ucztowało sobie rozmaite robactwo. Był Nolfaverll, który ciągnął za sobą własne, zsiniałe jelita. Był Wielkimati z dziurą po kuli w głowie, przez którą przebijało światło. Był knopers, cały pokryty błotem, zostawiający za sobą ślad złożony z odpadającego szlamu bądź fragmentów ciała, co trudno było na pierwszy rzut oka ocenić. Był Sachees, w całości zwęglony, chwiejący się na swoich zmasakrowanych nogach. No i był tam też supaplex, z nożem pod żebrami. Właśnie on popchnął morderce, który upadł na ziemię. Obejrzał się na Avrila, a potem zaczął robić to, po co przyszedł.
Grupa przyglądała się w milczeniu, jak mała armia nieumarłych z entuzjazmem rozrywała ciało Bufoniastego na kawałki. Morderca darł się wniebogłosy, kiedy jego było rozczłonkowywane fragment po fragmencie. Kiedy powstali z martwych wykonali swoje zadanie, Avril znowu zaczął mamrotać coś pod nosem i grupa byłych ofiar zamieniła się w stos martwych zmasakrowanych trucheł, spoczywających na krwawej, mokrej plamie, która jeszcze przed chwilą była groźnym mordercą. Gdy grupa obejrzała się, chcąc zadać setkę pytań Avrilowi, ten zniknął bez śladu. Podobne mgła, a niebo rozchmurzyło się. Niektóre pytania musiały pozostać bez odpowiedzi...
Współtowarzysze nie wiedzieli jeszcze, ile będą musieli tu zostać i czy rany zadane im przez mordercę nie okażą się śmiertelne, ale przynajmniej mieli świadomość, że nie zginą z ręki tchórza, zabijającego w ukryciu.
Tym razem grupa wskazała poprawnie i zabity został Bufoniasty - morderca.
Zwycięstwo graczy!
![[Obrazek: 2012-12-21_1230.png]](http://content.screencast.com/users/lstelmach89/folders/Jing/media/85956e77-7258-4e20-ae13-0e390546785a/2012-12-21_1230.png)