Post może zawierać śladowe ilości spojlerów, niespecjalnie psujących zabawę z grania, ale ostrzegam na zaś.
Patrząc po tytułach wybranych gier wielokrotnie odniosłem wrażenie, że były wybierane na zasadzie "fajna gra, soundtrack też niczego sobie, więc go tu wrzucę", co zresztą widać po opisach, gdzie momentami ciężko znaleźć punkt podparcia do opisywanej muzyki, i nie ma czego tu mieć za złe, bo podobne melodie pojawiają się w tak wielu różnych innych tworach muzycznych, że trudno znaleźć coś bardziej wyszukanego od "klimatyczne", "pasuje do gry" albo "ciągle można słuchać". Jeżeli chodzi o maj personal best wśród OSTów, to na pierwszym miejscu (ku zaskoczeniu absolutnie #nikogo), byłby Silent Hill 2, gdzie Akira Yamaoka miał za zadanie wymyślić całą koncepcje od początku, ponieważ do tego czasu głównie spotykało się syntezatorowe brzmienie (Resident Evil 3, Clock Tower), jakieś bigbeatowo-orkiestrowe granie (Parasite Eve), czy minimalistyczny ambient (Dino Crisis). Tu spotykamy inne podejście, grę otwiera spokojne gitarowe brzmienie Theme of Laura, które sugeruje złudną nadzieje głównego protagonisty, przechodząc w fortepianowe utwory, które coraz bardziej i bardziej pogrążają w beznadziei przedstawianej w grze historii, następnie balansując pomiędzy dark ambientowymi utworami mającymi potęgować bezsilność oraz izolacje i mocniejszymi uderzeniami w stylu Angel's Thanatos. Ostatecznie wspominając o True, które w połączeniu z akcją dziejącą się w grze tworzy bombę emocjonalną. Dodatkowo mogę powiedzieć, że soundtracku z gry słuchałem maniakalnie na długo zanim zacząłem grać w grę, więc nie ma tu mowy o jakichkolwiek okularach nostalgii. Na drugim miejscu absolut w temacie jRPGów, Chrono Trigger. Przy mnogości pojawiających się różnorodnych klimatów, bogactwie treści, rozmaitości bohaterów, spotykamy się tu z tak ogromną mieszanką przekoloryzowanej, patetycznej muzyki, której zadaniem było w szczególny sposób oddać emocje związane z wydarzeniami dziejącymi się na ekranie. Ubogie, jak na nasze czasy, parametry SNESa nie umożliwiały odtworzyć głosów postaci lub fotorealistycznej grafiki, w takim razie wszystko to, co normalnie moglibyśmy zrozumieć ze sposobu wypowiadania się, gestykulacji, mimiki, trzeba było zastąpić muzyką. A ta jest szyta na miarę - ma być przepych, tłum, rumor i hałas? Leci Guardia's Millennial Fair. Przemierzamy tajemniczy las w poszukiwaniu naszych przyjaciół? W tle wygrywany na klawiszach Secret of the Forest. A motyw walki kompletnie inny od tych, do których nas Square w produkcjach Final Fantasy, gdzie króluje pompatyczne brzmienie, tylko basowo-perkusyjny utwór w klimatach funku. Mitsuda z przyjaciółmi walczyli tutaj z mnogą ilością treści w jednym dziele. I wyszli z tego z tarczą. Na trzecim miejscu miałem problem pomiędzy drugą i trzecią częścią Metal Gear Solid, gdzie z jednej strony mamy metaliczne, cyberpunkowe brzmienie, a z drugiej bardziej przestrzenna i dynamiczniejsza muzyka. I chociaż obie te produkcje cenie sobie wysoko, tak moje top trzy zamyka Metal Gear Solid 3 (MGS 2 może co nawyżej zamykać top 2, hohoho... ;_; ), i głównym powodem będzie rozwinięcie warsztatu Harrego Gregsona-Williamsa, który się wiele nauczył od czasów drugiej części. Motywy walki dopasowane pod oponenta (Clash With Evil Personified podczas walki na kwadratowym placu z Volginem jest oprawiona muzyką szybką, dynamiczną, ale nie agresywną, natomiast smyczkowy motyw walki w lesie z The Pain jest bardziej stonowany, a pojedynek na dużej przestrzeni z The Endem... nie ma jej wcale, co jest najlepszą decyzją, zważając na klimat walki).
Mniej więcej w ten sposób kształtowałoby się moje top 3. A teraz idę spać.
Patrząc po tytułach wybranych gier wielokrotnie odniosłem wrażenie, że były wybierane na zasadzie "fajna gra, soundtrack też niczego sobie, więc go tu wrzucę", co zresztą widać po opisach, gdzie momentami ciężko znaleźć punkt podparcia do opisywanej muzyki, i nie ma czego tu mieć za złe, bo podobne melodie pojawiają się w tak wielu różnych innych tworach muzycznych, że trudno znaleźć coś bardziej wyszukanego od "klimatyczne", "pasuje do gry" albo "ciągle można słuchać". Jeżeli chodzi o maj personal best wśród OSTów, to na pierwszym miejscu (ku zaskoczeniu absolutnie #nikogo), byłby Silent Hill 2, gdzie Akira Yamaoka miał za zadanie wymyślić całą koncepcje od początku, ponieważ do tego czasu głównie spotykało się syntezatorowe brzmienie (Resident Evil 3, Clock Tower), jakieś bigbeatowo-orkiestrowe granie (Parasite Eve), czy minimalistyczny ambient (Dino Crisis). Tu spotykamy inne podejście, grę otwiera spokojne gitarowe brzmienie Theme of Laura, które sugeruje złudną nadzieje głównego protagonisty, przechodząc w fortepianowe utwory, które coraz bardziej i bardziej pogrążają w beznadziei przedstawianej w grze historii, następnie balansując pomiędzy dark ambientowymi utworami mającymi potęgować bezsilność oraz izolacje i mocniejszymi uderzeniami w stylu Angel's Thanatos. Ostatecznie wspominając o True, które w połączeniu z akcją dziejącą się w grze tworzy bombę emocjonalną. Dodatkowo mogę powiedzieć, że soundtracku z gry słuchałem maniakalnie na długo zanim zacząłem grać w grę, więc nie ma tu mowy o jakichkolwiek okularach nostalgii. Na drugim miejscu absolut w temacie jRPGów, Chrono Trigger. Przy mnogości pojawiających się różnorodnych klimatów, bogactwie treści, rozmaitości bohaterów, spotykamy się tu z tak ogromną mieszanką przekoloryzowanej, patetycznej muzyki, której zadaniem było w szczególny sposób oddać emocje związane z wydarzeniami dziejącymi się na ekranie. Ubogie, jak na nasze czasy, parametry SNESa nie umożliwiały odtworzyć głosów postaci lub fotorealistycznej grafiki, w takim razie wszystko to, co normalnie moglibyśmy zrozumieć ze sposobu wypowiadania się, gestykulacji, mimiki, trzeba było zastąpić muzyką. A ta jest szyta na miarę - ma być przepych, tłum, rumor i hałas? Leci Guardia's Millennial Fair. Przemierzamy tajemniczy las w poszukiwaniu naszych przyjaciół? W tle wygrywany na klawiszach Secret of the Forest. A motyw walki kompletnie inny od tych, do których nas Square w produkcjach Final Fantasy, gdzie króluje pompatyczne brzmienie, tylko basowo-perkusyjny utwór w klimatach funku. Mitsuda z przyjaciółmi walczyli tutaj z mnogą ilością treści w jednym dziele. I wyszli z tego z tarczą. Na trzecim miejscu miałem problem pomiędzy drugą i trzecią częścią Metal Gear Solid, gdzie z jednej strony mamy metaliczne, cyberpunkowe brzmienie, a z drugiej bardziej przestrzenna i dynamiczniejsza muzyka. I chociaż obie te produkcje cenie sobie wysoko, tak moje top trzy zamyka Metal Gear Solid 3 (MGS 2 może co nawyżej zamykać top 2, hohoho... ;_; ), i głównym powodem będzie rozwinięcie warsztatu Harrego Gregsona-Williamsa, który się wiele nauczył od czasów drugiej części. Motywy walki dopasowane pod oponenta (Clash With Evil Personified podczas walki na kwadratowym placu z Volginem jest oprawiona muzyką szybką, dynamiczną, ale nie agresywną, natomiast smyczkowy motyw walki w lesie z The Pain jest bardziej stonowany, a pojedynek na dużej przestrzeni z The Endem... nie ma jej wcale, co jest najlepszą decyzją, zważając na klimat walki).
Mniej więcej w ten sposób kształtowałoby się moje top 3. A teraz idę spać.