18-07-2014, 19:42
bardzo fajny tekst.
Z własnego doświadczenia wiem, że ta granica między bezustannym graniem wśród młodszego pokolenia, a obowiązkami domowymi, realnym światem, jest bardzo cienka.
Może moje filie mają trochę łatwiej (bo sam jestem graczem) ale nie zapomnę sytuacji, kiedy zwróciłem im uwagę, żeby skończyły już swoją gejmingową godzinkę (często przedłużającą się do dwóch) bo należy coś zrobić/iść spać i przed oczyma stanął mi mały Rufusek do którego wchodzi tata i mówi dokładnie to samo.
Dotarło do mnie, że historia zatoczyła koło, z tą różnicą, że mój ojciec nie rozumiał potrzeby przejścia jeszcze jednego levelu, czy zabicia bossa. Ja to rozumiem i jestem w stanie wbrew protestom królowej matki, przymknąć niekiedy oko na zbyt długi czas gry.
Oczywiście wszystko w ramach zdrowego rozsądku.
Natomiast zgadzam się całkowicie z autorką, że wina co do wyboru tytułu, leży tylko i wyłącznie po stronie rodziców.
Gry już mają na tyle oznaczeń na pudełkach, że każdy powinien wiedzieć co będzie dobre dla jego pociechy a co nie, bez jakiejś super znajomości tematu.
Można też trafić na jakiegoś obeznanego sprzedawcę który będzie w stanie doradzić czy można, czy nie.
Tutaj bardziej bym się skłaniał do tego jednak (przynajmniej u nas w kraju) że jeśli przychodzi taki mały 16letni mateuszek do sklepu i bierze np coś z serii GTA, czy inną pozycję z podobnym oznaczeniem wiekowym, to sprzedawca nie będzie miał jakichkolwiek skrupułów by mu ją sprzedać.
A przecież jakby się taki chłopiec nie wymądrzał i jaki by nie był "kozak w necie" to wciąż pozostaje osobą której takich gier nie powinno się sprzedawać (jak alkoholu zresztą) no ale cóż, lepiej sprzedać/kupić i potem mówić jakie to gry są złe
To tyle z pozycji starego/zgreda/taty
Z własnego doświadczenia wiem, że ta granica między bezustannym graniem wśród młodszego pokolenia, a obowiązkami domowymi, realnym światem, jest bardzo cienka.
Może moje filie mają trochę łatwiej (bo sam jestem graczem) ale nie zapomnę sytuacji, kiedy zwróciłem im uwagę, żeby skończyły już swoją gejmingową godzinkę (często przedłużającą się do dwóch) bo należy coś zrobić/iść spać i przed oczyma stanął mi mały Rufusek do którego wchodzi tata i mówi dokładnie to samo.
Dotarło do mnie, że historia zatoczyła koło, z tą różnicą, że mój ojciec nie rozumiał potrzeby przejścia jeszcze jednego levelu, czy zabicia bossa. Ja to rozumiem i jestem w stanie wbrew protestom królowej matki, przymknąć niekiedy oko na zbyt długi czas gry.
Oczywiście wszystko w ramach zdrowego rozsądku.
Natomiast zgadzam się całkowicie z autorką, że wina co do wyboru tytułu, leży tylko i wyłącznie po stronie rodziców.
Gry już mają na tyle oznaczeń na pudełkach, że każdy powinien wiedzieć co będzie dobre dla jego pociechy a co nie, bez jakiejś super znajomości tematu.
Można też trafić na jakiegoś obeznanego sprzedawcę który będzie w stanie doradzić czy można, czy nie.
Tutaj bardziej bym się skłaniał do tego jednak (przynajmniej u nas w kraju) że jeśli przychodzi taki mały 16letni mateuszek do sklepu i bierze np coś z serii GTA, czy inną pozycję z podobnym oznaczeniem wiekowym, to sprzedawca nie będzie miał jakichkolwiek skrupułów by mu ją sprzedać.
A przecież jakby się taki chłopiec nie wymądrzał i jaki by nie był "kozak w necie" to wciąż pozostaje osobą której takich gier nie powinno się sprzedawać (jak alkoholu zresztą) no ale cóż, lepiej sprzedać/kupić i potem mówić jakie to gry są złe
To tyle z pozycji starego/zgreda/taty